oryginalna42@pino.pl

 Kiedy 11 października 1809 roku w wieku 35 lat zmarł Meriwether Lewis, Ameryka straciła bohatera narodowego. Zaledwie trzy dni wcześniej wraz z W. Clarkiem wrócił on z pierwszej transkontynentalnej wyprawy nad Oceanem Spokojnym. Była to pierwsza ekspedycja, która pomogła wzmocnić pozycję Stanów Zjednoczonych w Ameryce Północnej. W 1807 roku prezydent T. Jefferson mianował młodego oficera gubernatorem Luizjany.. Latem 1809 roku nowa administracja waszyngtońska zarzuciła gubernatorowi niewłaściwe gospodarowanie. $ września Lewis wyruszył do stolicy, aby dać odpór tym oskarżeniom. W towarzystwie służącego gubernator wsiadł na statek płynący w dół rzeki Missisipi. Prawdopodobnie Lewis próbował popełnić samobójstwo i został wysadzony na ląd w stanie rozstroju psychicznego spowodowanego nadużywaniem alkoholu. Służący przekonał go, by odpoczął w forcie przez kilka dni. Dzień po przybyciu do Chuckasaw Bluffs, 16 września, Lewis napisał list do prezydenta. Wyjaśnił w nim, ze bardzo źle znosi upały, a z rejsu statkiem zrezygnował, iż nie chciał, by dokumenty, które wiózł ze sobą, wpadły w ręce Brytyjczyków. Lewis obiecał jak najszybciej pojawić się w Waszyngtonie. Lądową podróż do stolicy rozpoczął dopiero 29 września. Towarzyszyli mu: służący, major J. Neelly i jego niewolnik. Podróżnicy znaleźli się na szlaku Natchez. W nocy z 9 na 10 X wędrowcom uciekły 2 konie. Major pozostał w tyle, by ich poszukać. Nadchodziła noc, gdy Lewis napotkał polanę, na której stały prostopadle do siebie dwa domki należące do Grindera. Postanowili tam przenocować. Przed kolacją Lewis chodził z kąta w kąt, mrucząc pod nosem jakieś żale. Podczas posiłku uspokoił się, w milczeniu zapalił fajkę i udał się na spoczynek. Gdy major Neelly dotarł na miejsce, pani Grinder powiedziała mu, ze 11 października ok. godz. 3 zbudził ją odgłos strzałów. Mimo, że słyszała jak Lewis wzywał pomocy, czekała aż do świtu i dopiero mając u boku służącego,  poszła zajrzeć do środka., gdzie znalazła ciężko rannego gubernatora na łóżku. Umarł niedługo po wschodzie słońca. Zaledwie 6 miesięcy później pani Grinder przedstawiła inną wersję wydarzeń. Stwierdziła, że Lewis poprosił służącego, aby skrócił jego cierpienia. Po 30 latach ujawniła, iż owej pamiętnej nocy na polanie zjawiło się 3 nieznajomych mężczyzn, których przybycie wyprowadziło z równowagi jej gościa. Zeznała również, że słyszała 3 strzały. Następnego ranka służący miał na sobie ubranie swego pana, jakby wiedział, że gubernator nie żyje. Prawdopodobnie Lewis został pochowany w zniszczonym odzieniu służącego, ciało zaś znaleziono na zewnątrz. Choć wersja o popełnieniu samobójstwa została powszechnie zaakceptowana, wiele faktów wskazywało na morderstwo. Pół roku po śmierci Lewisa w Waszyngtonie zmarł służący – prawdopodobnie z przedawkowania opium. W 1812 roku major Nelly został odwołany ze stanowiska – jego dalszy los jest nieznany. Kilka lat później Grinder kupiła nową farmę za 250 dolarów, co w owym czasie było sumą dość znaczną. Wiadomo, że Lewis miał ze sobą 120 dolarów w gotówce, a po śmierci w jego kieszeniach znaleziono zaledwie 25 centów. Dopiero po 40 latach grób Lewisa doczekał się skromnej kolumny, złamanej na górze, co miało symbolizować przedwczesną śmierć gubernatora. U podstawy wyryto napis: „ Jego odwaga nie znała granic. Dzięki swej stanowczości i wytrwałości osiągnął wszystko, co możliwe; wymagał od podwładnych dyscypliny, a jednocześnie był dla nich łagodny jak dobry ojciec.. Był uczciwy, bezinteresowny, tolerancyjny, rozsądny, wyrozumiały i zawsze wierny prawdzie.”

 Descartes przyszedł na świat 31 marca 1596 roku na francuskiej prowincji. Jego ojciec był adwokatem i sędzią, wystarczająco zamożnym, by  syn Rene mógł utrzymywać się do końca ze spadku.  W 1604 roku chłopiec został posłany do nowej szkoły  w La Fleche. W szkole tej nauczycielami byli jezuici. Rene czytał dzieła greckich i łacińskich autorów, nauczył się biegle pisać po francusku i łacinie, studiował muzykę i sztuki dramatyczne, opanował jeździectwo i szermierkę. Z wiekiem coraz bardziej skłaniał się ku naukom ścisłym. Młody Rene nie chciał uznać, że białe plamy na mapie wiedzy są zgodne z intencjami boga i jako takie nie powinny być przedmiotem dociekań. Po 2 letnich studiach na uniwersytecie w Poitiers, w 1616 roku Rene otrzymał dyplom prawnika. Na tym skończyła się jego formalna edukacja, jednak nie podjął on pracy w zawodzie, czym ściągnął na siebie pogardę ojca. Młodzieniec oświadczył, ze zamierza zdobyć wiedzę przez podróże i własne obserwacje. W 1618 wybuchła wojna, której początkiem był spór religijny między katolikami i protestantami. Ten konflikt umożliwił Descartesowi realizacje jego życiowego celu. W latach 1618 – 1626 Descartes jeździł po całej Europie, nierzadko jako żołnierz którejś z walczących stron. Mimo, iż był obecny w decydującej bitwie pod  Białą Górą w listopadzie 1620 roku, nie brał udziału w walkach. Dla niego najważniejszym wydarzeniem tamtej dekady była noc z 10 na 11 listopada 1619 roku, którą spędził w niemieckim mieście Ulm. Owej nocy miał on we śnie trzy wizje. W pierwszej był kaleką, który szuka schronienia w kościele, w drugiej zaskoczyła go gwałtowna burza, w trzeciej otworzył łacińską księgę i przeczytał słowa „Którą drogą życia mam pójść” Descartes zrozumiał sny jako wyrocznię, że misją jego życia będzie poszukiwanie uniwersalnej nauki. Kiedy nie podróżował, mieszkał w Paryżu, gdzie zaczynał zdobywać opinię wielkiego myśliciela. Atmosfera stolicy Francji nie sprzyjała jednak naukowemu skupieniu. Jesienią 1628 roku przeniósł się do Holandii, gdzie spędził 20 lat. Tam też związał się z miejscową dziewczyną, służąca o imieniu Helen, z którą miał córkę. Dziewczynka przeżyła zaledwie 5 lat. Jej śmierć w 1640 roku była dla niego dotkliwym ciosem. Wówczas też napisał i opublikował dzieła, które zapewniły mu trwałą pozycję pośród największych filozofów w dziejach ludzkości. W 1633 roku Descartes miał już gotowy ogólny zarys obszernego dzieła zatytułowanego „Świat”, rękopis ten jednak musiał odłożyć i przez następne 3 lata zajął się pisaniem rozprawy. Wydał swe dzieło w języku francuskim jako „ Rozprawa o metodzie” Jednak stwierdzenie, które przyniosło mu sławę dotarło do nas po łacinie. Dowodziło ono przeświadczenia filozofa o potędze ludzkiego umysłu: Cogito, ergo sum (Myślę, wiec jestem) W opublikowanej w 1637 roku Rozprawie o metodzie filozof przedstawił 4 zasady prowadzenia badań naukowych:1. Nigdy nie przyjmuj za prawdę tego, czego nie można w oczywisty sposób zobaczyć. 2. Trudne problemy podziel na możliwie najwięcej części. 3. Rozwiązywanie problemów zaczynaj od najłatwiejszych spraw i krok po kroku przechodź do zagadnień skomplikowanych. 5. Sprawdź wszystkie wnioski, aby się upewnić, czy niczego nie pominąłeś. Sam zastosował te zasady w : optyce – prawo załamania światła, w badaniach pogody – opisując w sposób naukowy, w matematyce – tworząc podwaliny geometrii analitycznej. Descartes miał wielu wpływowych zwolenników, w tym królową Szwecji Krystynę, która poznała jego dzieła za pośrednictwem francuskiego ambasadora. Krystyna w wieku 6 lat odziedziczyła tron po śmierci ojca,  króla Gustawa II. Początkowo była na uboczu i pobierała nauki. Koronacja 18 letniej Krystyny odbyła się w 1644 roku. Młoda królowa postanowiła zmienić niekorzystną opinię o kraju. Podjęła starania aby uczynić ze swojego dworu prawdziwe centrum nauki i sztuki, ściągnęła do Szwecji muzyków i malarzy z Niemiec i Włoch. Gwiazdą miał być Rene Descartes, którego Krystyna chciała mianować nadwornym filozofem. Jesienią 1649 roku 53-letni filozof wsiadł na statek do Szwecji. Jego głównym obowiązkiem było udzielanie lekcji królowej, i to od godz. 5 rano. Królowa była bystrą uczennicą ale nie zasługiwała na miano wybitnego umysłu Descartes się nudził . 1lutego 1650 roku filozof zachorował na zapalenie płuc a 10 dni później ( 11 lutego) już nie żył. Oficjalną przyczyną miało być zapalenie płuc. W protestanckiej Szwecji katolik został pochowany na cmentarzu, na którym grzebano niechrzczone dzieci. Na nagrobku francuski ambasador kazał wyryć tajemniczy napis: „Za ataki rywali zapłacił swym niewinnym życiem”  Kim byli ci rywale? W Sztokholmie było wielu ludzi, którzy obawiali się jego władzy nad umysłem młodej i podatnej na wpływy królowej, mieli więc wystarczająco silne motywy, aby usunąć go z dworu. Pogłoski o nienaturalnej śmierci jednak szybko ucichły. W 1666 roku szczątki Descartesa zostały ekshumowane, umieszczone w miedzianej trumnie, przewiezione do paryskiego kościoła i tam pochowane. Odkopano je ponownie podczas rewolucji francuskiej. W 1819 roku szczątki filozofa znalazły się w kościele St. Germain-des-Pres. Nim złożono je w miejsce spoczynku, otwarto trumnę i dokonano makabrycznego odkrycia – brakowało czaszki. W jakiś czas później owa czaszka pojawiła się w Szwecji na aukcji. Prawdopodobnie została oddzielona podczas pierwszej ekshumacji – widniał na niej napis „ Czaszka Descartesa, starannie przechowywana przez Israela Hanstroma, który wszedł w jej posiadanie w 1666 roku, przy okazji przewiezienia zwłok do Francji, i od tego czasu ukrywana w Szwecji” Czaszka w końcu też dotarła do Francji i od 1878 roku figuruje w rejestrze eksponatów anatomicznych paryskiego Muzeum Człowieka. W 1980 roku niemiecki publicysta i naukowiec Eike Pies natknął się na list lekarza królowej Krystyny do ówczesnego autorytetu medycznego Piso. List zawierał szczegółowy opis ostatnich dni filozofa – opisane w liście objawy były charakterystyczne dla zatrucia arszenikiem. Uszkadzając przewód pokarmowy, trucizna ta powoduje silne nudności i bóle brzucha. Puchną błony śluzowe, pękają naczynia krwionośne i krew zmieszana z sokami trawiennymi tworzy czarną masę, którą wydala naturalnie, lub poprzez wymioty. Descartes był pierwszym mistrzem naukowego poznania. Stosując się do jego 4 zasad można wywnioskować : 1. Śmierć filozofa z powodu zapalenia płuc nie jest faktem stwierdzonym ponad wszelką wątpliwość. 2. Problem można podzielić na części: czy Descartes został otruty, w jaki sposób, kto i za co? 3. Problemem najłatwiejszym jest ustalenie przyczyny śmierci, możemy się z nim uporać zanim przejdziemy do trudniejszych pytań, na które być może nie znajdziemy odpowiedzi. 4. Rewizja wyciągniętych wniosków, która ma na celu wyeliminowanie ewentualnych błędów w rozumowaniu, może zaowocować dopisaniem nowych kart w historii.

Załącznik 1 Oficjalną przyczyną śmierci Descartesa było zapalenie płuc. W początkowej fazie choroby występuje przeziębienie, ataki duszności, wysoka gorączka i bóle w klatce piersiowej. Później zazwyczaj pojawia się kaszel, kłopot z oddychaniem i krwawa wydzielina z dróg oddechowych. Objawy choroby Descartesa: Pierwsze dwa dni – mocno spał, nie jadł, nie pił, nie brał leków. Trzeci i czwarty dzień – nie spał w ogóle, był pobudzony ale nie przejawiał lęków. 5 i 6 dzień – bóle głowy i wysoka gorączka. * dnia – uporczywa czkawka i wymioty czarną treścią, przerywany oddech i wzrok błędny. 9 dnia – stan krytyczny , a 10 z rana śmierć.

Załącznik 2 Rene Descartesa i kompozytora Jozefa Haydna po śmierci spotkał podobny los – obaj zostali pochowani bez głowy. Wielki muzyk zmarł 31 maja 1809 roku, przeżywszy 77 lat. 11 lat później postanowiono przenieść trumnę  ze szczątkami Haydna z Wiednia do Eisenstadt, gdzie kompozytor spędził 30 lat życia. Przed ponownym pochówkiem otwarto trumnę – pod peruka muzyka nie było czaszki. Trop śledztwa prowadził do towarzystwa frenologicznego, któremu patronował Franciszek Józef Gall. Wyznawcy ci wierzyli, ze na podstawie rozmiaru i kształtu mózgu oraz czaszki można wnioskować o przymiotach duchowych i intelektualnych zmarłej osoby. Czaszka odnalazła się w 1895 roku w zbiorach pewnego profesora anatomii, skąd trafiła w ręce Towarzystwa Przyjaciół Muzyki. Po następnych 59 latach czaszka Haydna została złożona do grobu razem z pozostałymi szczątkami.

 W czasach, gdy w Anglii szaleje dżuma, pewnego środowego poranka 4 mężczyzn spotkało się w gospodzie we wsi oddalonej ok. 5km od Londynu. Byli to : Ingram Frizer, oszust, który dzięki intrygom był w ciągłym konflikcie z prawem, Nicholas Skeres, partner Ingrama, Robert Poley,  agent tajnych służb rządowych oraz Christopher  Marlowe, jeden z czołowych angielskich dramatopisarzy owych czasów. Był 30 V 1593 roku. Czterech mężczyzn od rana siedziało i piło. Po kolacji pomiędzy Frizerem a Marlowem doszło do bójki o to, kto zapłaci słony rachunek. Marlowe rzucił się na przeciwnika ze sztyletem. Dwukrotnie raniony w głowę Frizer wyrywa sztylet przeciwnikowi i zadaje mu cios nieco powyżej prawego oka. Młody dramatopisarz pada martwy. Frizer został aresztowany ale szybko oczyszczono go z zarzutu, oświadczono, że działał w obronie własnej. Marlowe zostaje pochowany w przeciągu 48 godzin od swej tragicznej śmierci. Tak wyglądała akceptowana przez ponad 300 lat oficjalna wersja wydarzeń. Tymczasem w 1925 roku w jednym z archiwum znaleziono raport z wynikami dochodzenia w sprawie śmierci pisarza. Przeleżał tam prawie 332 lata. Z raportu wynikało, ze rany odniesione przez Frizera były powierzchowne i oszust mógł je sobie zadać sam. Dziś wiemy, że początkujący dramatopisarz wiódł podwójne Życie jako agent królewskich tajnych służb. Christopher Marlowe urodził się w lutym 1564 roku, dwa miesiące wcześniej niż William Szekspir. Mralowe zdobył stypendium pozwalające mu ukończyć studia w Kolegium Bożego Ciała w Cambridge i w wieku 20 lat uzyskał stopień magistra nauk humanistycznych. Okres panowania królowej Elżbiety był czasem wielkich przemian. Elżbieta przywróciła dominację protestanckiego kościoła ustanowionego przez jej ojca Henryka VIII. Posunięciem tym ściągnęła na siebie gniew króla Hiszpanii Filipa II, męża zmarłej Marii i niewzruszonego obrońcy wiary katolickiej. Kiedy młody Marlowe studiował w Cambridge, Anglii zagroziła inwazja hiszpańska, a studenci katoliccy masowo uciekali do Francji. W 1587 roku rada przyboczna Elżbiety I postanowiła wkroczyć do akcji. Stwierdziła, że student Marlowe „ w każdej sytuacji… zachowywał się wzorowo i dyskretnie, czym oddał Jej Królewskiej Mości nieocenione usługi”, jego umiejętność nie powinna być kwestionowana, przez tych, którzy nic nie wiedzą o sprawach, jakimi się zajmował”. Uniwersytet w Cambridge przyznał mu stopień doktora. W ciągu roku od ukończenia studiów pisarz doczekał się wystawienia swojej pierwszej sztuki „ Tamerlan Wielki” W trwającej zaledwie 6 lat karierze napisał 6 sztuk i długi poemat narracyjny. W 1589 roku na krótko znalazł się w więzieniu za udział w ulicznej burdzie, wiosną 1593 roku przedstawiono mu nieco mocniejsze zarzuty. Elżbieta korzystała z pomocy tajnych służb, stworzonych przez jej sekretarza stanu, który utrzymywał sieć szpiegów na własnych dworach. Choć latem 1588 roku flota hiszpańska została pokonana przez Anglików, wiosną 1593 roku Hiszpanie ponownie zagrozili Anglii. Zaczęto przeprowadzać rewizję w prywatnych domach. W jednym z nich znaleziono dokumenty należące do Thomasa Kyda, młodego autora sztuk teatralnych. Dokumenty podważały boskość Jezusa, a takie bluźnierstwo karano śmiercią. Kyda pod wpływem tortur stwierdził, że dokumenty należą do Marlowea. Była to niezręczna sytuacja dla tajnej służby, Marlowe pracował dla nich jako łącznik z kontynentem. 18 V dostarczono mu dokumenty wzywające na przesłuchanie, jednak nie przedstawiono mu żadnych zarzutów. Marlowe został zwolniony za kaucją. 20 dni później leżał martwy. Powszechnie uważa się, że tajne służby były infiltrowane przez podwójnych agentów – wiernych poddanych królowej jak i chcących monarchii katolickiej. Wśród nich był Robert Poley, być może bał się, że Marlowe może go wydać, i poczuł za konieczne usunąć go. W 1955 roku  pisarz Calvin Hoffman wysnuł teorię, ze grupa spiskowców, a wśród nich Marlowe, zwabiła nieznanego marynarza do gospody i zamordowała w celu upozorowania śmierci Marlowea, który później już jako Szekspir, przez ćwierćwiecze pisał sztuki, które przyniosły mu nieśmiertelność. Mimo, że śmierć Marlowe, pokrywa się z początkiem twórczości Szekspira, naukowcy odrzucili teorię Hoffmana. Nikt nie poznał prawdy o śmierci Marlowea.  W jednej ze sztuk „ Jak wam się podoba” Szekspir uczynił aluzje do tragicznej śmierci poprzednika. Jak się okazało Marlowe nieświadomie napisał dla siebie epitafium w epilogu swej najsłynniejszej sztuki „ Tragiczne dzieje doktora Fausta” : „ Obcięto gałąź, która mogła wystrzelić wysoko …” Umarł w wieku 29 lat, 30V 1593 roku.

Najsłynniejszą ofiarą działalności tajnych służb Sir Francisa Walsinghama była królowa Szkocji Maria Stuart, która szukała schronienia u kuzynki Elżbiety I Samotna i bezdzietna królowa Anglii uznała kuzynkę za groźną rywalkę i uwięziła ją. 18 lat później pozostająca wciąż w niewoli Marie oskarżono o spisek i i 8 lutego 1587 roku Maria została ścięta w głównej Sali zamku Fotheringhay.

 Jako jedyny syn cesarz Franciszka Józefa Rudolf był od dziecka przygotowywany do przejęcia władzy. Jego ojciec, cesarz Austrii i król Węgier, rządził tez na większości terytorium dzisiejszych Czech, Słowacji, Polski i byłej Jugosławii. Cesarz dobrze wiedział, że tego typu monarchia może przetrwać jedynie dzięki armii. Rudolf, młodzieniec inteligentny, bystry i wrażliwy, już w dzieciństwie był poddany rygorom wojskowej dyscypliny. Takiemu wychowaniu sprzeciwiała się jego matka, cesarzowa Elżbieta i sprowadziła dla syna nauczyciela. Rudolf przekonał się, ze życie to coś więcej niż koszary. Zdał sobie sprawę, ze przyszło mu żyć w okresie wielkich przemian, ze mocarstwo ojca jest tworem anachronicznym. Jego ojciec chciał go odsunąć od władzy. Nie zrażony dezaprobata ojca, Rudolf zasypywał go memorandami, w których autorytarnym rządom przeciwstawiał demokratyczne tęsknoty Europy. Rudolfa niepokoiły bliskie związki  jego kraju z Niemcami. Uważał, ze Austro – Węgry powinny zjednoczyć sobie swoich słowiańskich poddanych poprzez przymierze z wrogą Niemcom Rosją. Przystojny arcyksiążę nigdy nie narzekał na brak powodzenia u kobiet. W 1881 roku 23-letni Rudolf ożenił się z córką króla Belgów księżniczką Stefanią. Była to poważna i niezbyt ładna 16-latka. Po dwóch latach małżeństwa na świat przyszła córka, która nie miała prawa dziedziczenia tronu. Stefania nie mogła mieć więcej dzieci, gdyż mąż zaraził ją syfilisem. Małżonkowie dość szybko zamieszkali w oddzielnych komnatach. Nieszczęśliwy następca tronu w październiku 1888 roku poznał nową kobietę. Baronówna Maria von Vetsera była piękną ciemnowłosą dziewczyną, w której żyłach płynęła grecko, czesko, austriacka krew. Wyglądała na więcej niż 17 lat i poruszała się w sposób uwodzicielski. Rudolfa poznała 7 X na wyścigach konnych, pod koniec tygodnia doszło już do prawdziwej schadzki. W połowie listopada Rudolf podarował jej żelazną obrączkę z grawerem „ Zjednoczeni miłością do śmierci” Romans został skonsumowany 13 stycznia 1889 roku. Młoda dama podarowała kochankowi złota papierośnicę z napisem „ Z wdzięczności dla przeznaczenia” Druga połowa stycznia upłynęła Rudolfowi pod znakiem intensywnej pracy związanej z wypełnieniem dworskich obowiązków. 26 stycznia między ojcem a synem doszło do awantury. Tematem było złe prowadzenie Rudolfa, jak i jego kontakty z węgierskimi separatystami. W sobotę na 3 dzień odbyła się uroczysta kolacja z okazji urodzin cesarza,  w niedzielę zaś z tej samej okazji przyjecie urządziła ambasada Niemiec. Tu doszło do niezręcznej sytuacji, gdy baronówna zwlekała z ukłonem przed księżną Stefanią. W poniedziałek 28 I, przed południem  dwie karety w odstępstwie pół godzinnym wyruszyły z Wiednia. W pierwszej jechała Maria a w drugiej Rudolf. We wtorek rano w Mayerlingu zjawili się goście następcy tronu, którzy przybyli na polowanie. Nie zostali oni powiadomieni o obecności baronówny. Rudolf, udając przeziębienie, nie wybrał się na polowanie, a po południu wysłał do żony depeszę, tłumacząc, że niedyspozycja nie pozwala zjawić mu się na kolacji w Wiedniu. Podczas kolacji w gronie przyjaciół, następca tronu był w dobrym humorze. Po kolacji napisał kilka listów pożegnalnych – do matki, do zony, do swego lokaja Loschka. Do ojca nie napisał – może cesarz nie potrzebował wyjaśnień. 30 I, o wódo siódmej rano lokaj został wyrwany przez swego pana, który zażądał by podał mu śniadanie, poczym udał się do sypialni. Miedzy 7.30 a 8.00 służący wielokrotnie pukał do drzwi; zaniepokojony powiadomił towarzyszy arcyksięcia, którzy nakazali wyważyć drzwi. Lokaj siekiera wyrąbał otwór i wszyscy wpadli do środka. Oczom ich ukazał się makabryczny widok – arcyksiążę i Maria leżeli ubrani na łóżku, oboje martwi. Młoda kobieta ściskała w ręku róże, jej kochanek osunął się na nocny stolik. Rudolf najpierw zastrzelił Marię, a potem patrząc w lustro, siebie.  Prawdziwą przyczynę śmierci syna Franciszek poznał dopiero w czwartek. Szybko otrząsnął się z szoku i natychmiast wydał dyspozycję: Rudolf będzie miał kościelny pogrzeb a  ciała Marii trzeba się pozbyć. Po przeprowadzeniu sekcji zwłok Rudolfa, nadworny lekarz orzekł, ze w chwili śmierci następca tronu miał znacznie zachwianą równowagę psychiczną. Jako niepoczytalny nie mógł więc odpowiadać za to, iż popełnił samobójstwo. Ciało ubrane w biały generalski mundur, z głowa zawiniętą dla ukrycia rany, zostało wystawione w dworskiej kaplicy. Zagraniczni goście nie brali udziału w ceremonii pogrzebowej, oznajmiono im, ze cesarz chce być jedynie z najbliższą rodziną. Zakaz ten nie dotyczył tysięcy zwykłych mieszkańców cesarstw, którzy przybyli tłumnie. Cesarz uklęknął przy trumnie syna i modlił się chwile, wstał otarł łzy z oczu i szybko opuścił kościół.

Samobójstwo jedynego syna to nie koniec tragedii cesarza. Meksykanie rozstrzelali brata Franciszka Maksymiliana,  w 1898 roku, podczas pobytu w Genewie ukochana żona Elżbieta zginęła z ręki włoskiego anarchisty, Franciszek Ferdynand, bratanek i następca po Rudolfie, został zastrzelony 28VI 1914 roku w Sarajewie. Cesarz zmarł w wieku 86 lat, 21 XI 1916 roku.

Przeciwieństwem długiego panowania Franciszka były rządy brytyjskiej królowej Wiktorii. Objęła ona tron w wieku 18 lat i rządziła przez 64 lata – od 20 VI 1837 do 22 I 1901 W 1876 otrzymała tytuł cesarzowej Indii, to pod jej rządami mówiło się, ze pod Imperium Brytyjskim słońce nigdy nie zachodzi. Trzy lata po koronacji Wiktoria poślubiła kuzyna, księcia Alberta, z którym łączyła ją miłość. Urodziła mu 9 dzieci. Zmarł w 1861 po 22 latach małżeństwa. Jej najstarsza córka, tez Wiktoria, wyszła za maż za następcę tronu pruskiego księcia Fryderyka, zapoczątkowując „swoistą politykę małżeństw”, która uczyniła z królowej Wiktorii „babcię Europy”. Córka Wiktoria rządziła Niemcami bardzo krótko ale jej syn,  Wilhelm II był cesarzem Niemiec aż do I wojny światowej. Przez małżeństwa swoich dzieci Wiktoria została babką ostatniej carycy Rosji Aleksandry oraz żon królów Norwegii, Rumunii, Szwecji i Hiszpanii. Jej najstarszy syn i następca Edward VII był pradziadkiem brytyjskiej królowej Elżbiety II.

 Maria Stuart urodziła się 8.12. 1542 roku, a 6 dni później odziedziczyła tron Szkocji po śmierci ojca, Jakuba V. matka wysłała ją na dwór francuski, gdzie Maria w wieku 15 lat poślubiła tamtejszego następcę tronu, a rok później, gdy jej mąż rozpoczął panowanie jako Franciszek II – została królową Francji. W 1560 roku Franciszek zmarł, a 18letnia wdowa wróciła do Szkocji. Wiosną 1565  roku na dworze Szkockim pojawił się kuzyn Marii Henryk Stewart, Lord Darnley, był on o 4 lata młodszy od Marii. W lipcu królowa poślubiła Darnleya. Młody król wkrótce pokazał swoje prawdziwe oblicze. Próżny, chciwy i niegodny zaufania, często pozwalał sobie na pijackie ekscesy, upokarzał tez królową potajemnymi związkami z damami dworu a nawet kobietami z niższych sfer. Potajemnie spiskował z protestanckimi arystokratami. Spiskowcy jako pierwsza ofiarę wybrali osobistego sekretarza Marii i zarazem muzyka Davida  Riccio, posądzonego o to, że jest emisariuszem papieża i kochankiem królowej. Zimą 1566 roku zaawansowana ciąża i zły stan zdrowia sprawiły, ze Maria nie opuszczała swoich komnat w zamku. W sobotę, 9 marca, kiedy Maria jadła kolację w gronie dworzan, do komnaty królewskiej wtargnął nagle Darnley w towarzystwie uzbrojonego Lorda Ruthvena . Królowa próbowała protestować ale Riccio został siłą wyciągnięty z jej komnaty i zasztyletowany. Maria była przekonana, iż to ona jest prawdziwym celem zamachu. W poniedziałek, późnym wieczorem królewska para wymknęła się z zamku i wyruszyła konno w pięciogodzinną podróż do zamku Dunbar. Tydzień później Maria wróciła do Edynburga na czele osmańskiej armii. Po długim porodzie, 19 czerwca 1566 roku Maria wydała na świat syna, przyszłego króla Szkocji Jakuba IV, który po śmierci bezdzietnej królowej Elżbiety został królem Anglii jako Jakub I. Na początku 1567 roku rozeszła się wieść o poważnej chorobie Darnleya, którego pod koniec stycznia Maria sprowadziła do wygodnego skromnego domu Kirk Field niedaleko Holyrood. 10 lutego 1567 roku Królowa uczestniczyła w uroczystościach weselnych ulubionego lokaja. Potem spędziła miły wieczór w  Kirk Field, gdzie jej mąż dochodził do zdrowia po przebytej ospie. Ok. 23, gdy służba przypomniała jej , ze powinna wracać do oddalonego o kilometr zamku, na dalszą część uroczystości weselnych, królowa dosiadła konia i ruszyła w drogę. Po drodze spotkała ubrudzonego pazia. O 2 w nocy potężna eksplozja postawiła na nogi całe miasto. Kirk Field zamieniło się w kupę gruzu. W pobliski ogrodzie znaleziono ciało Króla ubranego tylko w koszulę. Obok leżały zwłoki jednego ze służących – obaj zostali uduszeni.  Paź, którego królowa spotkała był służącym hrabiego Bothwella, który został oskarżony o udział w spisku. Jednak 12 kwietnia, po 7 godzinnym procesie został uniewinniony . Tydzień później grupa duchownych i arystokratów wystosowała żądanie, aby Maria poślubiła Bothwella. Gdy odrzuciła natarczywe oświadczyny, Bothwell pojmał ją i uwięził w zamku Dunbar Prześladowca Marii został jej kolejnym małżonkiem 15 maja, co było nie do zaakceptowania przez mieszkańców Szkocji. Już po miesiącu wybuchła rebelia i Maria została wzięta do niewoli. Zmuszona do abdykacji na rzecz swojego rocznego syna, została uwięziona w zamku położonym na wyspie nad jeziorem Loch Leven. Kilka miesięcy później Maria uciekła z wyspy i schroniła się w Anglii, gdzie była więźniem królowej Elżbiety. Maria żyła w niewoli 19 lat. 8 lutego 1587 roku z rozkazu Elżbiety odbyła się egzekucja Marii. Jej głowa spadła dopiero po drugim uderzeniu miecza, a świadkowie przysięgali, ze jej usta poruszały się w rytm modlitwy jeszcze przez 15 minut. W chwili śmierci Maria Stuart miała 44 lata.