oryginalna42@pino.pl

 Niegdyś najpotężniejszy władca europejski, Napoleon Bonaparte, dożył swoich dni zesłany na wyspę na południowym Atlantyku. Zmarł 5 maja 1821 roku w przekonaniu, ze śmierć zgotowali mu Brytyjczycy. W 1978 roku pojawiła się nowa wersja: cesarz zginął z reki jednego ze swoich francuskich towarzyszy. Tuż po śmierci byłego cesarza, 5 maja po południu, do siedziby zmarłego przybyło 7 brytyjskich lekarzy, aby obserwować 2 godzinną sekcję zwłok, którą wykonywał jego osobisty lekarz. Nie mogąc ustalić wspólnego stanowiska w sprawie wyników sekcji, lekarze sporządzili 4 protokoły. Powszechną akceptację uzyskała wersja : wrzód żołądka o charakterze nowotworowym. Książką dokumentująca ostatnie dni życia cesarza, były wspomnienia oddanego służącego Luisa Marchanda. Książkę tę opublikował w  1955 roku wnuk Marchanda. Zainteresował się nią Seven Forshufvud, szwedzki dentysta i toksykolog. Książka ta zawierała informacje będące dowodem na to, że Napoleon został otruty. W poszukiwaniu prawdy Szwed przemierzył całą Europę i dotarł do Wyspy Świętej Heleny. Plonem tych podróży była sensacyjna teza opublikowana w 1978 roku – 157 lat po śmierci zesłańca – że Napoleon został otruty arszenikiem.    Podporządkowawszy sobie większa część Europy, w czerwcu 1812 roku Napoleon podjął nieprzemyślana próbę podbicia Rosji. W wyprawie tej poniósł sromotną klęskę. Jego wrogowie sprzymierzyli się przeciwko Francji i w kwietniu 1814 roku doprowadzili do abdykacji cesarza. Rok później napoleon wrócił z zesłania, z wyspy Elby, lecz próba odzyskania władzy zakończyła się porażką pod Waterloo 18 czerwca 1815 roku, po której cesarz musiał abdykować po raz drugi. Napoleon poddał się Brytyjczykom. Ci umieścili jeńca na pokładzie okrętu wojennego i dowieźli do Wyspy Świętej Heleny – skrawek lądu pochodzenia wulkanicznego, co Napoleon nazwał „wyrokiem śmierci”. Wyspa ta liczyła 4000 mieszkańców w tym tysiącosobowy garnizon brytyjski. Brytyjski lekarz nazwał ja ponurą skałą wystającą z głębin niczym gigantyczna czarna narośl na powierzchni oceanu. Napoleonowi pozwolono zabrać na wyspę małe grono przyjaciół i służbę. Całe towarzystwo zamieszkało w letnim domu miejscowego kupca, czekając na wprowadzenie się do 23-pokojowej , otynkowanej na żółto willi zwanej Longwood Hause. Było to miejsce bardzo posępne i nieprzyjazne, jego ściany pokrywała zielona pleśń, a wokół roiło się od szczurów. Napoleon wiódł tam niezwykle monotonne życie, spędzając czas głównie na dyktowaniu pamiętników bądź odtwarzaniu swoich bitewnych szklaków na mapach. Generał major Sir Hudson Lowe przyjechał na wyspę 14 kwietnia 1816 roku Nowy gubernator był głównym strażnikiem Napoleona. Żył w panicznym strachu przed ewentualną ucieczką sławnego więźnia, ograniczył więc Napoleonowi swobodę poruszania się. Cenzurował jego korespondencje i prasę, wyznaczał też coraz mniej pieniędzy na utrzymanie. Późniejsze kontakty między więźniem a jego nadzorca odbywały się przez pośredników. Napoleon uważał, że jest systematycznie i umiejętnie podtruwany. Zgłaszał swe podejrzenia doktorowi, który towarzyszył mu od czasów opuszczenie WB. Były cesarz cierpiał na podagrę, skarżył się , że jest mu zimno, na słońcu dostawał bólów głowy, a jego dziąsła krwawiły. Lowe zdołał  ukryć przed odwiedzającymi wyspę wysłannikami mocarstw europejskich pogarszający się stan zdrowia zesłańca. Dowiedziawszy się, ze lekarz Napoleona wysyła potajemnie wiadomości, w lipcu 1818 roku kazał mu opuścić wyspę. Po powrocie do kraju doktor oświadczył, że Lowe mówił mu o „ korzyściach płynących dla Europy ze śmierci Napoleona” Były cesarz skończył 50 lat 15 sierpnia 1819 roku. Po roku doczekał się nowego lekarza, przysłanego z Rzymu, przez wuja Napoleona, kardynała  Fescha. Zesłaniec powiedział lekarzowi, że jego ojciec zmarł na raka i dopytywał się, czy jest to choroba dziedziczna Napoleon cierpiał na bóle głowy, nudności, uporczywy suchy kaszel oraz wymioty o treści żółciowej. Między marcem a majem 1820 roku przyjmował winian antymonylopotasowy, który osłabił mu żołądek, orszadę – napój przyprawiany gorzkimi migdałkami – i silną dawkę kalomelu, który w połączeniu z gorzkimi migdałkami jest bardzo niebezpieczny. Ta „kuracja” była swoistym preludium do podania Napoleonowi arszeniku. Niedługo przed śmiercią Napoleon zostawił życzenie, aby jego serce zostało wycięte z ciała i przekazane zonie, natomiast osobom, które darzył sympatią ofiarował kosmyki swoich włosów. Lowe odmówił spełnienia pierwszego życzenia, natomiast kosmyki włosów wędrowały w kilku rodzinach z pokolenia na pokolenie. Od Marchanda trafiły do Forshufvuda, który w 1960 poddał je badaniom. Badania wykazały obecność dużej ilości arszeniku. Niektórzy badacze uważali, że obecność arszeniku może pochodzić z tapet w pokoju byłego cesarza. Arsenowo – miedziowy barwnik w reakcji z grzybem porastającym ściany mógł wytworzyć trujące opary. W 1814 roku Francja wysłała na wyspę delegację, która ekshumowała szczątki Napoleona      J. Słowacki: „… Ale przyszli go z grobu wyciągać, Obce twarze zajrzały do lochu; I zaczęli prochowi urągać, I zaczęli nań wołać: - Wstań prochu! Potem wzięli tę trochę zgnilizny I spytali – czy chce do ojczyzny? …”  i przywiozła je do Paryża, gdzie planowano uroczystość pogrzebową. Choć ubranie byłego cesarza było w strzępkach, jego ciało zachowało się w zaskakująco dobrym stanie … arszenik zapobiega rozkładowi ciała. 11 Września 1994 roku FBI opublikowało wyniki badań innego kosmyka włosów „ Nie są to włosy człowieka, który umarł z powodu otrucia arszenikiem. Poziom arszeniku jest wprawdzie wyższy od normalnego, jednak niegdyś substancja ta wchodziła w skład wielu lekarstw”.

 Mając 6 lat , Wolfgang Amadeusz Mozart zaczął koncertować po Europie i komponować pierwsze utwory. Trzydzieści lat później, gdy był u szczytu kariery, zmarł po krótkiej chorobie. Może został otruty? Zofia, młodsza siostra Konstancji, żony Mozarta, długo zapamiętała pierwszą niedzielę grudnia 1791 roku. Gdy przygotowywała w kuchni filiżankę kawy dla matki, i wpatrywała się w płomień lampy oliwnej. Nagle płomień zgasł całkowicie, mimo, że nie było żadnego przewiewu. Ogarnięta złym przeczuciem i za rada matki, szybko pobiegła do domu Mozarta. Konstancja radośnie ja powitała. Powiedziała też, że Wolfgang ma za sobą nie przespana noc i rad będzie gdy szwagierka zostanie. „Ach droga Zofio, jak dobrze, że jesteś – rzekł kompozytor -  zostań tu i bądź przy mnie, gdy umrę dziś w nocy”. Mozartowi towarzyszył asystent Sussmayr, któremu muzyk dawał wskazówki, jak ukończyć ostatnią kompozycję – Requiem. Wezwano księdza i lekarzy. Około godziny 23 Mozart stracił przytomność; 55 minut po północy już nie żył. Zmarł 5 grudnia 1791 roku, dwa miesiące przed 36 urodzinami. Przez cały rok Mozart pracował w wielkim pośpiechu. Kiedy jednak 20 listopada postanowił nie wychodzić z łóżka, nikt nie przypuszczał , że  zmogła go śmiertelna choroba. Najpierw spuchły mu dłonie i stopy, potem dołączyły gwałtowne wymioty. Sam Mozart  podejrzewał, że ktoś czyha na jego życie. Kilka tygodni przed śmiercią powiedział żonie, że jest podtruwany. „Ktoś dokładnie zaplanował czas mojej śmierci”. Mozart wierzył, że zamówione przez tajemniczą osobę Requiem było przeznaczone na jego własny pogrzeb.  Jedna z berlińskich gazet z 31 grudnia 1791 roku donosiła : „Ponieważ jego ciało puchło nawet po śmierci, ludzie myśleli, że został otruty” Starszy syn Mozarta, Carl Thomas, wspomniał, iż ciało jego ojca było tak spuchnięte i wydzielało tak nieprzyjemną woń, że zaniechano sekcji zwłok. Zwłoki Mozarta pozostały miękkie i elastyczne -  co jest typowe dla ofiar trucizny.  Zaledwie 5 lat starszy od Mozarta 24-letni   Antonio Salieri został w 1774 roku nadwornym kompozytorem cesarza Józefa II. Kiedy 7 lat później Mozart przyjechał do Wiednia cieszącego się wielkim szacunkiem arystokracji Włocha uważano za pierwszego muzyka stolicy austriackiej. Salieri w Mozarcie zauważył groźnego rywala, geniusza, któremu nigdy nie dorówna talentem Był też zazdrosny. To jego podejrzewano o otrucie Mozarta. W październiku 1823 roku wyznał : „absurdalne plotki, jakoby miał otruć Mozarta są nieprawdziwe” Miesiąc później próbował popełnić samobójstwo. Wmówił sobie, ze jest odpowiedzialny za śmierć Mozarta i koniecznie chciał wyznać ten grzech. Rok później zmarł. Po śmierci męża Konstancja posłała młodszego syna na lekcje do Solieriego..  Zapytany co sadzi o pogłoskach, iż to nadworny kompozytor otruł ojca, syn odpowiedział, że Solieri nie zabił ojca, jednak „ zatruł mu życie intrygami” Sam Solieri odpowiedział, ze gdyby Mozart żył dłużej „ nikt z nas nie zarobiłby nawet na skórkę chleba. Innym domniemanym mordercą genialnego muzyka mógł być Franz Hofdemel jego ,,brat’’ z loży masońskiej, którego młoda i atrakcyjną żonę Magdalenę  Mozart uczył gry na fortepianie. Kilka dni po śmierci kompozytora Hofdemel rzucił się z brzytwą na bezimienną żonę, okrutnie pokaleczył jej twarz , szyję i ramiona, po czym popełnił samobójstwo. Magdalena przeżyła ten atak i pięć miesięcy później urodziła dziecko, którego ojcem jak głosiła plotka był Mozart. Zamienny jest też fakt, iż cesarzowa Maria Luzia osobiście zainteresowała się losem Magdaleny, czego z pewnością by nie uczyniła, gdyby pogłoska o tym że Mozart był ojcem dziecka, miała być prawdziwa. Jakiś czas po śmierci Mozarta pojawiła się pogłoska, że kompozytor został zgładzony, ponieważ w operze Czarodziejski flet ujawnił tajemnice masonów. 30 września 1791r. w Wiedniu odbyła się premiera tego alegorycznego dzieła, podczas której orkiestrą i śpiewakami dyrygował sam kompozytor. Opera została entuzjastycznie przyjęta przez krytyków i publiczność. Jednym z jej zwolenników był Salieri, który towarzyszył kompozytorowi w drodze na kolejne przedstawienie, powiedział, że nigdy nie widział ,,tak pięknego i przyjemnego spektaklu’’. Kompozytor oraz autor libretta chcieli za pośrednictwem tej opery rozpowszechnić ideały tajnego stowarzyszenia : męstwo, miłość i braterstwo. Nie urażeni operą wolnomularze zamówili u Mozarta kantatę,  która powstała w ciągu kilku dni między premierą Czarodziejskiego fletu a początkiem śmiertelnej choroby kompozytora. Konstancja postanowiła wyprawić jak najtańszy pogrzeb, po jego śmierci popadła bowiem w trudna sytuację finansową. Po południu 7 grudnia o godz. 14.30, zwłoki Mozarta przewieziono do katedry św. Stefana, gdzie garstka żałobników wysłuchała modlitwy księdza. Jednak nikt nie towarzyszył w drodze na oddalony o godzinę marszu cmentarz św. Marka. Nie wiadomo, w którym miejscu ciało kompozytora zostało złożone do zbiorowego grobu. Dopiero w 1859 roku na cmentarzu wzniesiono kompozytorowi marmurowy pomnik w miejscu, gdzie prawdopodobnie został pochowany. Badania: W 1762 roku, kiedy 6letni Mozart zagrał swój pierwszy koncert i zaczął komponować, zapadł na paciorkowcową infekcje górnych dróg oddechowych. Skutki takiej infekcji mogą być odczuwalne przez nawet kilka lat. W konsekwencji chłopiec cierpiał na różne choroby: zapalenie migdałków, dur brzuszny, ospę, zapalenie oskrzeli i żółtaczkę. W 1784 roku, 3 lata po przyjeździe do Wiednia, kompozytor ciężko zachorował. Męczyły go wymioty i ostre zapalenie stawów. Podsumowując analizę schorzeń Mozarta, jego śmierć uznano za połączenie kilku schorzeń: infekcji z dzieciństwa, niewydolności nerek wywołanej alergiczną nadwrażliwością, wylewu krwi do mózgu oraz śmiertelnego zapalenia oskrzeli i płuc. Ubocznymi skutkami niewydolności nerek jest m.in. depresja, zmiany osobowości i zaburzenia świadomości, którymi można wytłumaczyć chorobliwe przeświadczenie Mozarta, iż ktoś próbuje go otruć i że nie dokończone Requiem zostało zamówione przez kogoś na jego własny pogrzeb.

 Mało kto przypuszczał, że Józef Stalin znajdzie się na szczytach władzy, Ten biedny chłop z radzieckiej Gruzji, który jako jedyny z czworga rodzeństwa dożył wieku dorosłego, zawsze był samotnym marzycielem. Urodzony jako Josif Dżugaszewili, młody rewolucjonista zmienił nazwisko na Stalin – człowiek ze stali.  Gdy Lenin został pierwszym przywódca komunistycznej Rosji, Stalin czekał w jego cieniu. Stalin był przygotowany do walki o władzę i po śmierci Lenina w 1924 roku po prostu kazał zgładzić przeciwników.. Stalin był do tego stopnia pochłonięty snuciem intryg politycznych, że sprawiał wrażenie człowieka pozbawionego uczuć. Kiedy po trzech latach małżeństwa zmarła jego pierwsza żona, Stalin powiedział: „ Wraz z nią umarły moje ostatnie cieple uczucia, jakie żywiłem dla innych ludzi.” I oddał swojego małego synka rodzinie na wychowanie. Druga żona Stalina, 20-letnia idealistka, urodziła mu dwoje dzieci, ale rozczarowana polityką męża, odebrała sobie życie. Po nieudanej próbie samobójczej starszego syna, okrutny ojciec szydził z niego, że mu się nie powiodło. Podczas II wojny światowej ów nieszczęsny młodzieniec trafił do niemieckiej niewoli. Na wieść, że ojciec nie zgodził się na jego uniewinnienie, w ramach wymiany jeńców, rzucił się na elektryczne ogrodzenie obozu i zginął. Córka Stalina Swietłana w 1967 r. uciekła na Zachód. Nie mogła jednak znaleźć sobie miejsca rozdarta między USA, WB a ojczyzną. Syn Wasilij był oszustem i złodziejem, który zapił się na śmierć w wieku 41 lat.

Ponoć Stalin zmarł w wyniku wylewu krwi do mózgu. Nie wiadomo jak długo leżał w swoim pokoju, ponieważ nie było odważnego by tam zajrzeć. Ten żałosny koniec kontrastuje z jego sposobem życia. Co najmniej 30 min. ludzi zostało rozstrzelanych, powieszonych, zgładzonych, śmiertelnie pobitych, lub otrutych, ponieważ Stalin chorobliwie bał się opozycji. Miliony ludzi zamknięto w obozach i zmuszano do niewolniczej pracy. Dziesiątki milionów ukraińskich chłopów zmarło z głodu w okresie przymusowej kolektywizacji. W kontaktach osobistych Stalin również przyjmował okrucieństwo. Bywało, że zapraszał starego znajomego na kolację, wpadał w furię, co oznaczało dla gościa egzekucję. Raz wyszedł z teatru po pierwszym akcie Jeziora łabędziego, pojechał do więzienia na Łubiance i strzałem w głowę zabił kilku swoich byłych zwolenników, poczym wrócił na akt drugi baletu. Na początku 1953 roku, kiedy miał 73 lata, jego paranoiczne skłonności i niespodziewane ataki furii odznaczały się już jadowitą złośliwością. Stalin zamierzał pozbyć się starej komunistycznej gwardii i wprowadzić do władz ludzi nowych, całkowicie mu podporządkowanych. Na krótko przed śmiercią skazał na zesłanie swojego osobistego sekretarza, który przez dziesięciolecia był alter ego dyktatora. 15 lutego szef ochrony osobistej Stalina zmarł przedwcześnie. 2 marca Stalin dostał najprawdopodobniej wylewu krwi do mózgu, ale wystraszeni towarzysze nie pozwolili by świat się o tym dowiedział. Dzień wcześniej Stalin zaprosił 4 najbliższych towarzyszy do daczy w Kuncewie na suto zakrapiana kolacje. Libacja skończyła się nad ranem 3 marca po godzinie 3.00 wystraszony strażnik zameldował uczestnikom biesiady, że Stalin nie pokazał się od 24 godzin. Straż przyboczna znalazła go leżącego w ubraniu na dywanie twarzą do podłogi. Malenkow, Chruszczow, Bułganin i Beria zastali Stalina lezącego bez ruchu na kanapie. Wezwano lekarzy i nadzorowano leczenie. Podczas, gdy inni płakali, zachowanie Beria było zdumiewające. Kiedy złożony niemocą Stalin uniósł powieki, Beria udawał niepokój i troskę, gdy Stalin tracił przytomność Beria wyzywał go i wyśmiewał. Chory dyktator 4 marca nagle się ocknął. Gdy pielęgniarka łyżką podawała mu jedzenie, Stalin drżącą ręką wskazał na wiszący na ścianie obraz przedstawiający owieczkę karmioną mlekiem przez młodą kobietę. Wkrótce potem dostał ataku duszności, rzucił kilka złych spojrzeń na zgromadzoną służbę i skonał. Beria natychmiast pojechał z wiadomością do siedziby najwyższych władz. 6 marca radio podało oficjalną wiadomość, ze serce Stalina przestało bić poprzedniego dnia o godz. 22,10. Odczytano również protokół z sekcji zwłok. O godz. 16.00 ciało Stalina zostało wystawione w budynku centrali związków zawodowych. Cała Moskwa ustawiła się w kolejce do trumny wodza. W ciągu 3 dni blisko 5 mln ludzi przyszło oddać mu cześć. W tłoku wiele osób poniosło śmierć lub obrażenia. W dniu pogrzebu 9 marca 1953 roku zamarło życie w całym ZSRR. Następcy Stalina osobiście nieśli jego trumnę. „Ojciec komunizmu „ został pochowany w Mauzoleum Lenina. Jest wiele rozbieżności. Pierwszy oficjalny komunikat o śmiertelnej chorobie Stalina stwierdził, że wódz doznał wylewu krwi do mózgu w swym moskiewskim mieszkaniu … to jakim cudem znalazł się w Kuncewie? Dlaczego atak choroby nastąpił rankiem w poniedziałek, skoro Chruszczow i inni twierdzili, że było to w niedzielę wieczorem?  Czy Stalin przygotowywał kontruderzenie? Beria w czerwcu został aresztowany i ogłoszony zdrajcą, został skazany na śmierć w tajnym procesie i rozstrzelany po ogłoszeniu wyroku. Po  Moskwie rozeszła się fama, iż miał dokonywać gwałtów na dzieciach, wyprawiać orgie i libacje alkoholowe. We wrześniu Chruszczow odebrał Malenkowowi przywództwo partii. W 955 roku Bułganin zmusił go do objęcia stanowiska dyrektora prowincjonalnej elektrowni, co było równoznaczne z politycznym zesłaniem. W lutym 1 956 roku nowy przywódca ZSRR , Nikita Siergiejewicz Chruszczow, wygłosił swoje tajne przemówienie, w którym szczegółowo opisał wszystkie zbrodnie Stalina, i ogłosił odrzucenie przemocy jako narzędzia polityki wewnętrznej.

Najbardziej wymownym symbolem procesu destalinizacji było usunięcie szczątków Stalina z Mauzoleum  Lenina i pochowanie ich na cmentarzu pod murami Kremla. Pełny rozkwit destalinizacji nastąpił dopiero po 11 marca 1985 roku, kiedy sekretarzem generalnym  KPZR został 55-letni  Michaił Gorbaczow. Wtedy to prasa szczegółowo opisała okrucieństwa Stalina. W sierpniu 1991 spiskowcy uwięzili Gorbaczowa, i ogłosili, że ze względu na zły stan zdrowia, nie jest on w stanie  dłużej sprawować funkcji prezydenta. Sytuację uratował Borys Jelcyn. Zawiesił działalność  partii komunistycznej w Rosji. Związek Radziecki zaczął się rozpadać na poszczególne republiki.

 Zbliżała się północ, 18.01 1568 roku, gdy król Hiszpanii z mieczem w dłoni skradał się wraz z asystą korytarzami madryckiego pałacu w kierunku komnat, w których mieszkał jego syn i następca -  książę don Carlos. Król obudził syna i zapowiedział, ze od tej chwili zostaje aresztowany. Okna zabito dechami i zaryglowano drzwi.  Aresztowanie 22-letniego następcę i jego śmierć po półrocznym pobycie w areszcie wzbudziła sensacje. Filip II jawił się jako ujarzmiający władca. Pod jego panowaniem był poza Hiszpania Niderlandy, część Francji, większość Włoch, Sardynia, Sycylia, Nowy Świat (poza Brazylia). Władał on imperium nad którym słońce nie zachodziło. Filip odziedziczył to królestwo po ojcu, Karolu V w 1555?56 roku. Pierwsza zona Filipa II Maria Portugalska, zmarła w 1545r., wkrótce po urodzeniu don Carlosa. W 1547 Filip wstąpił w nieudany związek małżeński z królową Anglii Marią I Tudor. On miał 27 lat, ona 38. Gdy Maria zmarła,  nie zapewniwszy następcy tronu, Filip ożenił się ponownie z 14-letnią Elżbietą, córka króla Francji. Wcześniej ustalone było, że Elżbieta miała zostać żoną don Carlosa. Aby zdławić rebelie protestanckich poddanych Filip wysłał 20 tysięcy żołnierzy. Don Carlos, który potajemnie wyznawał protestantyzm, postanowił dołączyć do protestantów i 23 XII 1567 r. niepotrzebnie zwierzył się z tego wujowi Juanowi z Austrii. Gdy Filip dowiedział się o zdradzie syna, uwięził go i prawdopodobnie zamordował. W 1787 Schiller przedstawił to w dramacie „Don Carlos”, a w 1867 Verdi  stworzył operę pod tym samym tytule. Natura poskąpiła Carlosowi zewnętrznych atrybutów następcy tronu i majestatu. Był chudej postury, jedno ramię miał wyższe i wadę wymowy. Wiele wskazywało na to, że był też upośledzony psychicznie. Już jako dziecko czerpał przyjemność z takich praktyk, jak pieczenie żywcem zająca, czasem tez oślepiał konie w królewskiej stajni. W 1562 roku książę spadł ze schodów i lekarze musieli usunąć mu  fragment czaszki. Po tym zabiegu zachowanie Carlosa stało się bardziej dziwaczne, włóczył się po ulicach Madrytu i całował atrakcyjne panienki, lub urągał starszym paniom. Na swoje uwięzienie reagował atakami furii i strajkiem głodowym lub napadami obżarstwa. Powodowało to biegunkę, wymioty i niemożność przyjmowania jakiegokolwiek pokarmu. Wkrótce po śmierci don Carlosa, umarła i Elżbieta, Filip został bez męskiego potomka. Dwa lata później poślubił swoją 21-letnią bratanicę Annę Austriaczkę. Czworo ich dzieci zmarło w dzieciństwie, przeżył jedynie najmłodszy syn, który jako Filip III w 1598 roku objął tron Hiszpanii, gdy Filip Ii odszedł w wieku 71 lat.

Konflikt ojciec – syn dotyczył też Fryderyka Wilhelma I, króla pruskiego, i jego urodzonego w 1712 roku syna Fryderyka. Ojciec chciał aby Fryderyk miał wpojone wszystkie zasady armii. Syn nienawidził koszarowego życia i skłaniał się raczej ku muzyce, literaturze i filozofii, które to zainteresowania ojciec uważał za niewieście. Obelgami i zniewagami chciał zmusić syna do posłuszeństwa. Zachowanie króla stało się nie do zniesienia. W 1730 Fryderyk postanowił razem z dwoma przyjaciółmi – porucznikami von Keithem i von Kattem – uciec do Anglii.  Dowiedziawszy się o zamiarach król postanowił aresztować syna i Kattego ( Keithem uciekł) Kattego król skazał na karę śmierci przez ścięcie głowy, a syna zmusił do oglądania wykonania wyroku. Następca tronu jeszcze przez 10 lat znosił okrucieństwo ojca. Kiedy wstąpił na tron, rozpoczął wojnę przeciwko Austrii i zdobył dla Prus pozycje dominującą mocarstwa w Europie. Był także wielkim mecenasem sztuki. Jego 46-letnie rządy przyćmiły panowanie ojca i to on przeszedł do historii jako Fryderyk Wielki.

  Dla aliantów sprzymierzonych przeciwko Niemcom premier polskiego rządu emigracyjnego był w 1943 postacią bardzo niewygodną Gdy Władysław Sikorski zginął w katastrofie lotniczej, alianci ogłosili oficjalną żałobę, choć nigdy go nie opłakiwali.  Przysporzył sobie wielu wrogów. Wg. Churchilla jego wrogość do ZSRR stanowiła zagrożenie dla spójności przymierza przeciw Hitlerowi. Niemcy z kolei uważali, że Sikorski może być przydatny w wojnie propagandowej, jeśli skłóci wrogów Rzeszy naciskających z zachodu i wschodu. W okresie I wojny światowej Polska była jedynie pionkiem w grze między Rosją a państwami centralnymi. Na początku 1918 roku bolszewicy przejęli władzę i zawarli pokój z państwami centralnymi. W listopadzie, po 123 latach niewoli powołano do życia niepodległe państwo polskie, którego naczelnikiem został J. Piłsudski. Zażądał on zwrotu  wschodnich ziem zagarniętych przez Rosję. W 1920 Polska rozpoczęła wojnę przeciwko bolszewikom. Jednym z bohaterów był wówczas 40 letni Sikorski, dowodził armią, która odparła atak na Warszawę i przyczynił się do odzyskania ziem wschodnich. W 1921 Sikorski został szefem Sztabu Generalnego, a na przełomie lat 1922/23 premierem polskiego rządu. W 1928 popadł w konflikt z Piłsudskim i wyjechał do Francji. Po powrocie 1 IV 1939 opublikował artykuł, w którym ostrzegał ,że Hitler szykuje się do podboju świata. Został zignorowany, a 5 miesięcy później wybuchła II wojna światowa. Sikorski zgłosił się do dyspozycji ale nie otrzymał żadnego przydziału, więc przez Rumunię dostał się do Francji, gdzie został przywódcą polskiego rządu emigracyjnego., a także funkcję wodza Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W 1940 Przeniósł swą działalność do Londynu, a po roku do Stanów Zjednoczonych. W Chicago tłum 75 tyś. amerykanów polskiego pochodzenia zgotowało Sikorskiemu gorące powitanie, a rząd Kanady obiecał utworzyć oddział dla osób narodowości polskiej. 22 VI 1941 roku Hitler napadł na ZSRR, a ten stał się sojusznikiem WB. Przed Sikorskim pojawiła się szansa odzyskania terytorium. Związek Radziecki zamierzał przywrócić linię Curzona jako  wschodnią granicę Polski i zrekompensować Polsce utratę ziem przesuwając  zachodnia granicę na terytorium Niemiec. Sikorski protestował powołując się na Kartę Atlantycką z 14 VIII 1941 r. Wykluczała ona powojenne zmiany terytorialne bez zgody zainteresowanej ludności. Na początku 1942 roku WB z trudem powstrzymała Niemców przed inwazją na wyspę. Stany Zjednoczone zostały zaatakowane przez Japonię a ZSRR zajęła pokonaniem się Niemiec. Kryzys osiągnął szczyt wiosną 1943 roku Niemieckie ministerstwo propagandy odkryło masowe groby e lesie kolo Katynia, na Zach. Od okupowanego wówczas przez Niemców Smoleńska. Znaleziono 4000 ciał polskich oficerów Sikorski zażądał wyjaśnienia od ZSRR okoliczności tragedii. Następnie wezwał Międzynarodowy Czerwony Krzyż, aby wysłał komisję. W odpowiedzi Związek Radziecki zerwał stosunki z rządem Sikorskiego. 24 V 1943 Sikorski wyleciał z Anglii na Bliski wschód. Dwa dni później pracownicy lotniska odebrali kilka anonimowych telefonów, że samolot Sikorskiego rozbił się w Gibraltarze. Telefony te potraktowano jako wybryk szaleńca. Po 6 tygodniach, podczas powrotnego lotu od Londynu, samolot powrotnie zatrzymał się w Gibraltarze. Maszyna wpadła do morza 4 VII. Sikorski oraz 15 innych pasażerów poniosło śmierć. Jedynie pilot ubrany w kamizelkę zdołał się uratować. Przypomniano sobie o zagadkowych telefonach. Następcą Sikorskiego został Mikołajczyk, któremu dano do zrozumienia, że apele do Czerwonego Krzyża nie będą tolerowane. Nie został tez zaproszony na konferencje w Teheranie. Dochodzenie przeprowadzone przez Brytyjczyków nie potwierdziło, ani przeczyło, że Sikorski padł ofiara spisku. Za sterami samolotu siedział jeden z najlepszych i doświadczonych  pilotów Czech Edward Prchal. Zawsze gdy pilotował mocno obciążoną maszynę, zaraz po starcie obniżał pułap lotu aby nabrać prędkości do wzniesienia. Jak zeznał, tym razem obniżył do wysokości ok 40 m., a kiedy próbował podnieść samolot, zacięła się dźwignia steru. W Gibraltarze przyjął na pokład jednego pasażera, ale bez bagażu. Wiadomo, że obsługa przemycała różne towary. We wraku znaleziono nowe aparaty fotograficzne, futra, papierosy, alkohol itp. Komisja zastanawiała się dlaczego tego dnia pilot miał kamizelkę ratunkową, podczas, gdy zazwyczaj lekceważył przepisy; kim był drugi rozbitek w kamizelce, którego widziano na brzegu, i jak próbował wdrapać się na skrzydło wraku. Po ustaleniu, że do katastrofy doszło w wyniku awarii urządzenia, komisja wykluczyła możliwość sabotażu. Gdyby jednak nie śmierć Sikorskiego, pod koniec wojny Polska mocniejszym głosem upomniałaby się o swoją niepodległość.