Relikwie i szczątki
Komentarze: 0
Kult relikwii w burzliwych dziejach chrześcijaństwa . Pozostaje jednym z najbardziej kontrowersyjnych i najbarwniejszych epizodów. Potrafił zmusić nawet do dalekich pielgrzymek. Dziś wydaje się trochę zapomniany, choć właściwiej jest określić „przemilczanych”. W śród wielu wiernych żyje bowiem ciągle głęboka wiara w ich cudowna moc.
Słowo relikwia wywodzi się z łacińskiego reliquiae, co oznacza pozostałość, spuścizna. Określa się nim szczątki ciała osoby świętej, przedmioty do niej należące lub takie, z którymi się stykała. Relikwie SA przedmiotem kultu w katolicyzmie, prawosławiu ,islamie i buddyzmie. Kultowi towarzyszy wiara w ich cudowna moc oraz opiekuńcze właściwości. Według zasad buddyzmu, ciała zmarłych są poddawane kremacji. Na stosie spłonęły też zwłoki założyciela religii Siddharthy Gautamy, czyli Buddy. Płomienie nie strawiły jednak najtrwalszych części – zębów. Według tradycji, czterech świętych mężów poniosło je w cztery strony świata. Islam oficjalnie nie uznaje relikwii, ale wierni z ogromnym szacunkiem traktują wszystko, co miało związek z Mahometem. Dotyczy to zwłaszcza kamieni, po których chodził i siadał – w Damaszku i Jerozolimie, gdzie czczone są ślady jego stóp. W Stambule przechowywano włosy z brody Proroka i raz w roku przekazywano je tłumowi.
Nie byłoby relikwii bez męczenników , nie byłoby męczenników bez prześladowań. Od 64 roku wyznawców Chrystusa czekały niemal trzy wieki prześladowań. Najgłośniejsze z nich przypadły najpierw w czasach cesarz Domicjana (96 –97), potem Trajana (97 – 117), Septymiusza Sewera (od 202) i Dioklecjana. W owych czasach Chrześcijanie masowo oddawali życie we wszystkich zakątkach Cesarstwa Rzymskiego Kres tym praktykom położył edykt mediolański z 313 roku, w którym Konstantyn Wielki obdarował chrześcijan swobodą wyznania. Rozprzestrzeniło się przekonanie, że także szczątki świętych bojowników o wiarę oraz przedmioty, których dotykali, są przeniknięte nadprzyrodzoną mocą. Relacja wiernych na tragiczne wydarzenia bywała wręcz szybka – wygrzebywano z ciepłych jeszcze popiołów kości, lub rozpościerano płótna by przesiąkały krwią męczenników.
Najbardziej czczona relikwią chrześcijańską jest Całun Turyński – płótno, w które miały być zawinięte ciało Jezusa. Widać w nim odbicie mężczyzny z ranami na stopach, nadgarstkach i głowie. Wiele emocji wzbudza tez krew Jezusa, przechowywana w dwóch ampułkach w Neapolu, zmienia kolor, stan skupienia, a nawet wagę. Do cennych relikwii należy tez oręż rzymskiego żołnierza Maurycego zamęczonego podczas prześladowań chrześcijan. Wg. tradycji, w ostrzu włóczni miał się znajdować gwóźdź z krzyża Jezusa. Szczątki krzyża odnalazła cesarzowa Helena. Miała je rozpoznać, gdy ułożony na nich zmarły odzyskał życie. Podzielono wówczas znalezisko na 3 części. W IV w. pojawiła się w Jerozolimie też gąbka, którą zwilżano usta Jezusa i Jego korona z ciernia.
Przy grobie biskupa Thaumastusa leczono chore zęby, na febrę był św. Wenant i jego relikwie, św. Wincenty miał uzdrawiać obłąkanych i epileptyków św. Andrzej był od kamieni moczowych. Kościół przez palce patrzył na przesadne niekiedy formy kultu i starał się je oficjalnie tłumaczyć, ale z czasem przyzwalał. Kult kwitł w najlepsze. Każdy chrześcijański władca cieszył się posiadaniem potencjalnych relikwii W Wieku XI i XII nastąpiła wprost inwazja przywiezionych rzekomo z Ziemi Świętej relikwii i nie jeden obrotny kupiec zarobił fortunę. Trwały tez swego rodzaju łowy na groby świętych. Kościół zdawał sobie sprawę ,ze fałszowanie relikwii stało się prawdziwą plagą. Walczono z tym zjawiskiem na różne sposoby, ale rzadko zwycięsko. Wreszcie w 1215 roku sprawa oparła się o Sobór, na którym zdecydowano, ze to papież ostatecznie decyduje, kto jest godzien miana męczennika i świętego i które relikwie są autentyczne.
Dodaj komentarz